POLITIČKA STABILNOST U DUBOKO PODIJELJENIM DRUŠTVIMA: NALAZI IZ POSTDEJTONSKE BOSNE I HERCEGOVINE

Apstrakt

Ovaj članak istražuje uzroke političke stabilnosti u duboko podijeljenim društvima. Oslanjajući se na literaturu o konsocijacionalizmu i postkonfliktnom upravljanju, na slučaju postdejtonske Bosne i Hercegovine (BiH) utvrđuju se periodi političke stabilnosti i objašnjavaju njihovi uzroci. Prema široko rasprostranjenim argumentima o BiH, konsocijacijski institucionalni dizajn je preslikao i učvrstio duboke etničke podjele i pojačao centrifugalne i nacionalističke politike, dok su istovremeno spoljašnji akteri kroz svoj intervencionizam nastojali državu učiniti stabilnom i funkcionalnom. Kada su spoljašnji akteri ublažili svoj intervencionistički pristup početkom 2006. politička situacija se počela pogoršavati. Služeći se komparativnom studijom slučaja BiH u postdejtonskom periodu, cilj članka je da se periodi političke stabilnosti objasne putem utvrđivanja uzročnih mehanizama u međuodnosu između spoljašnjih aktera i lokalnih elita u ograničavajućem strukturalnom i institucionalnom kontekstu. U članku se tvrdi da politička stabilnost pored uticaja spoljašnjih aktera zavisi i od toga koje su stranke u vlasti, odnosno da li su u pitanju umjerene ili tvrdolinijaške stranke.  

KLJUČNE RIJEČI: Bosna i Hercegovina, Dejtonski mirovni sporazum, konsocijacija, politička stabilnost, međunarodna administracija