Izvorni znanstveni članak
“Zov igre” kao ultimativni zov slobode u funkciji besmrtnosti romana
Ivana Kočevski
; Filološki fakultet Univerziteta u Beogradu
Sažetak
U radu predstavljamo Milana Kunderu kao romanopisca i romanoljupca kroz izraziti antilirski stav književnika, te umetnost romana u kontekstu piščevih teorijskih razmatranja. “Zov igre” je samo deo četiri zova koja Kundera navodi ne bi li objasnio anatomiju besmrtnosti romana kao umetnosti sui generis. “Zov igre” se direktno odnosi na pripovedni postupak samog pisca koji on primenjuje u tekstu romana korištenjem varijacije, ali varijacija može biti i varijacija samog narativnog oblika, odnosno različita književna vrsta, bilo da je u pitanju esej, biografija, dramski dijalog, filozofski ogled, što sve zajedno može da se uvrsti u jedno poglavlje ili kroz čitav roman. Ovim postupkom književnik napušta ustaljena pravila na kojima se insistiralo u oficijelnoj češkoj književnosti soc-realizma u periodu nakon 1948. i 1968, te se zov igre može tumačiti i kao ultimativna demonstracija slobode. Osim toga, igra se pojavljuje i u vidu čitavog spektra različitih motiva – kao igra zamene identiteta, igra društvene obmane, igra provokacije, igra istraživanja, igra zavođenja i slično, čime se na književnom mikroplanu takođe raznovrsno ilustruju granice ljudske slobode.
Ključne riječi
Milan Kundera; roman; varijacija; ludička transkripcija; igra;
Hrčak ID:
324701
URI
Datum izdavanja:
20.12.2024.
Posjeta: 0 *